jechaliśmy z Fredem do lekarza samochodem, a on jechał trzymany na rękach po raz pierwszy. Do tej pory jechał w specjalnym koszyku, zamykanym, wiklinowym. Ale koszyk stał na siedzeniu i on nie widział co się dzieje za oknem. Teraz był trzymany na rękach i widział przesuwający się za oknem krajobraz, ulice, ludzi, pieski i inne koty. Oczy miał tak duże jak stare pięciozłotówki. Do tej pory to on przesuwał się a krajobraz nie aż tu nagle on jest nieruchomy a tam się coś przesuwa.
U lekarza bardzo spokojnie, dostał zastrzyk, przyjął to po męsku. I niby nic się nie działo jednak cały ten wieczór był jakiś taki dziwnie spokojny. Nie rozrabiał, nie skakał, kładł się i spał.